Motomeuk

De oplettende lezer heeft gezien dat vakantie dag 10 op het tijdlijntje mist en we ineens ook een stuk noordwestelijker in Polen zitten dan op dag 9 van onze vakantie. Komt omdat we dag 10 van onze vakantie dus wat kilometertjes hebben gevroten, van Krakau naar Lagow.

Nu zouden typen & foto’s maken rijdend op een motor op zich al een hele prestatie zijn, maar onderweg en tijdens de stops houden we ons toch noodgedwongen ook met andere zaken bezig.

Een eerder dan verwacht lege tank, een motor die midden op de snelweg afslaat daardoor en wat gehannes op de vluchtstrook om de reservetank aan te spreken & later nog een voetstepje dat midden op de snelweg losschiet in mijn geval waarvan het weer vastzetten handig is. Het eerste is een goede manier om je hartslag even een goede reboot te geven, zodat je bij het tweede genoeg bloed rond hebt pompen om je volledige been in de lucht te houden tot de volgende parkeerplaats terwijl je met 110 km/uur over de A4 heen glijdt.

Daarna is er nog een tolbonnetje dat we dienen te bemachtigen bij een specifiek tankstation, een lunch en diverse tankstops. De gang komt er pas echt de laatste 160 kilometer in.

In Lagow wonen kennisen van Bart die zo lief zijn geweest bij een B&B in het dorp drie kamers met ontbijt te regelen voor de komende twee nachten. Niet je tent op hoeven zetten & gewoon weer neerploffen op een bed is een fijne luxe. De volgende dag starten we langzaam op, en na het ontbijt is het tijd voor een wandeling naar Bart zijn kennissen voor koffie en een huisgemaakte pruimentaart. Ze wonen aan de bosrand, hebben een prachtige tuin met kassen waar ze van alles en nog wat zelf in verbouwen en beneden hebben ze een eigen brouwerij waar ze, onder anderen, een meesterlijk kersenlikeurtje, appelcider en verschillende wijnen brouwt. Na de koffie maken we een boswandeling rondom één van de twee meren in Lagow, en de rest van de middag is eigenlijk lekker lui en ontspannen.

Met het ontbijt in Łagow in ons mik is de laatste maaltijd in Polen een feit. We beginnen vandaag aan de reis van 830 kilometer terug naar Nederland, naar huis. Ik zeg bewust “beginnen” want of we hem in één keer ook maken of toch halverwege ergens besluiten te stoppen voor nog nachtje laten we nog maar even in het midden. We stoppen als het niet meer gaat of als we er simpelweg geen zin meer in hebben ergens op die 830 kilometer is het plan. De laatste lootjes van onze vakantie kunnen nog tegenvallen.

Theoretisch gezien zouden we er met 100 km/uur zonder stops een uur of negen over doen, en met een gepland vertrek van uiterlijk 11:00 zonder zou je dus om 20:00 thuis kunnen zijn. Mijn tank is de kleinste, en om gehannes om vluchtstroken zoals afgelopen dinsdag te voorkomen zouden we ongeveer elke 160 kilometer in ieder geval een tankstation binnen moeten rijden.

De reparatie van mijn lekkende oliedruksensor bij Harley Davidson Krakau is, vanwege het niet voorradig zijn van het onderdeel, een improvisorische en tijdelijke geweest, dat wisten we al.

Het ding zit onderop de motor, wat betekent dat bij het draaien van de motor en het rijden ervan de olie uiteindelijk alle kanten op sproeit en de gehele motor geleidelijk vanaf onderen eronder komt te zitten. Achterband, frame, alle onderdelen op het frame, ook die waar ik van afhankelijk ben voor evenwicht, ikzelf ook… Om dat zoveel mogelijk te voorkomen is daarom een rubberen kapje om de oliedrukdruksensor heen gemaakt, dat vast is gezet met tie wraps.

Het lekken van olie lijkt niet alleen daar vandaan te komen, maar dat kunnen we alleen constateren zodra de gehele motor overal goed schoon is gemaakt en ik er daarna weer een stukje mee gereden heb. Ik heb dus nog wat te doen voor aanstaande dinsdagavond-sleutelavond, maar dat terzijde. Voor nu is het zaak elke 300 kilometer toch even het oliepeil te meten en ook die tank goed gevuld te houden.

Dan heb je nog de rijders. Allen nicotineverslaafd en op vakantie. Schijnbaar zijn je energiepeil en lichamelijke functionaliteiten ook nog afhankelijk van voedsel- en vochtinname. En de afvoer daarvan openzetten is niet heel bevorderlijk tijdens het rijden of überhaupt zomaar in het wilde weg, dus sanitaire stops zijn ook noodzakelijk.

Onze roadcaptain Bart maakt er voor het gemak dus 100, max. 130 kilomter per step van. Elk uur even de benen strekken, de diverse tanks van mens en machine vullen en weer door.

Bij de afslag van de snelweg waar we op zitten naar die richting Hannover komen we in een stilstaande file terecht. Het is inmiddels midden op de dag, dus het warmst, en die dingen tussen je benen geven ook aardig wat hitte af. We zetten de motoren uit, en de 2 meter die we af en toe vooruit kunnen maken, doen we steppend. Het mag de pret niet drukken.

Vlak voor Hannover lijken we in nog een file terecht te komen en dus stoppen we voor een late lunch. Inmiddels is het half vier, en we hebben nog zo’n 500 kilometer te gaan. Die kunnen we daarna lekker doorrijden. Iedereen lijkt goed fit te blijven op deze manier. Juichend rijd ik in ieder geval uiteindelijk de Nederlandse grens over.

Het kleine inkakmomentje komt (voor mij & Rik in ieder geval) als we vlak na de grens met Nederland neerstrijken voor de avondmaaltijd, bij Frans op den Bult in Hengelo. Duurt niet lang trouwens, dankzij de bediening en de goede bak koffie na de maaltijd. Nog iets meer dan 200 kilometer naar huis, naar eigen douche en bed, naar de kitty’s, en dat motiveert om 22:30.

Bij Soest slaan we nog één keer af voor een tankbeurt en een sigaret samen. Op de A12 scheiden uiteindelijk onze wegen en rond half één kwakken we de motoren neer in de garage. Ook Bart en Mayani zijn veilig thuis gekomen.

Een warme douche en 8 uur slaap verder worden we wakker op vrijdagochtend. De plas olie onder mijn motor is zo groot als de sloot koffie die ik nodig heb om bij te komen en dat doen we dan ook maar rustig buiten, in het gezelschap van de twee harige monsters die ons lijken te hebben gemist. Het was een geweldige ervaring om met de motorfiets voor het eerst op vakantie te gaan!